
Al van kindsbeen af voelde ik dat ik mama wou worden. Ik stond er geen seconde bij stil dat mijn wens nooit in vervulling zou gaan.
Enkele jaren geleden groeide het besef: ik ben Ongewild Kinderloos. De toekomst die ik in mijn hoofd had opgebouwd, stortte in. Ik borg mijn verlies op in een doos die ik ver weg verstopte in de kast.
Op een bepaald moment kon ik mezelf en mijn verdriet niet langer ontkennen. Door de doos heel voorzichtig boven te halen en alle stukjes daarin één voor één te bestuderen en samen te leggen, puzzelde ik me uit mijn put.
Het vergde tijd… veel tijd, maar ik vond rust in mijn hoofd. Er kwam ruimte vrij om mijn leven vanuit een andere hoek te bekijken. Onderkende Kansen werden zichtbaar. Het lukte me om mijn leven weer positief in te vullen.
Ik boog mijn Onderdrukte Kwetsbaarheid om tot een Ongekende Kracht. Ik leerde opnieuw springen. Met vallen en opstaan, dat klopt. Stap voor stap kon ik opnieuw JA zeggen aan het leven.